.Η ΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΡΟΔΙΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΟ ΤΗΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗΣ. ΔΥΟ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΙΚΗΣ.

Ο ροδίτης αποτελεί μια από τις πιο διαδεδομένες ποικιλίες, ιδιαίτερα στην βορειοδυτική Πελοπόννησο που χρησιμοποιείται για την παραγωγή λευκών κρασιών κυρίως μαζικής παραγωγής. Θεωρείται ως μια ποικιλία ουδέτερη αρωματικά που δίνει απλά, ευκολόπιοτα κρασιά με μέτριο σώμα και μέτρια ως υψηλή οξύτητα, ανάλογα με την περιοχή καλλιέργειας,  ενώ πολύ συχνά χρησιμοποιείται σε μίγματα με άλλες πιο αρωματικές ποικιλίες όπως είναι το Sauvignon Blanc. Υπάρχουν πολλοί κλώνοι της ποικιλίας που καλλιεργούνται σήμερα με τον κλώνο γνωστό ως «αλεπού» να θεωρείται ο ευγενέστερος. Οι ροδίτες ορεινών περιοχών, όπως η ορεινή αιγιαλεία , προτιμούνται από τους οινοποιούς σε αντίθεση με τους πεδινούς ποτιστικούς αμπελώνες που παράγουν μεγάλες ποσότητες υπερμεγέθων σταφυλιών. 

Η συνηθέστερη τεχνική οινοποίησης του ροδίτη είναι η μέθοδος της κλασικής λευκής οινοποίησης. Η τεχνική αυτή είναι κατάλληλη για τηνοινοποίηση σταφυλιών χωρίς ιδιαίτερο ποικιλιακό χαρακτήρα παράγοντας κρασιά που οφείλουν την αρωματική κυρίως αλλά και την γευστική τους ταυτότητα στην δράση των ζυμών και στην παραγωγή αρωματικών εστέρων κατά την διάρκεια της αλκοολικής ζύμωσης.

Η επιλογή του κατάλληλου στελέχους της ζύμης αποτελεί βασικό παράγοντα επιτυχίας της οινοποίησης αλλά όχι τον μοναδικό. Προφανώς κατάλληλες ζύμες είναι οι λεγόμενες αρωματικές ζύμες , όπως είναι τα στελέχη L2056 ή 4F9 , που ευνοούν την παραγωγή αρωματικών ουσιών όπως οι εστέρες.

 Για την παραγωγή όμως αυτών των εστέρων απαιτείται ο μούστος να έχει σε αφθονία τα κατάλληλα υποστρώματα  

Η αζωτούχος θρέψη των ζυμών παίζει καταλυτικό ρόλο στην αρωματική έκφραση των κρασιών αυτών καθώς οι αζωτούχες ενώσεις, και ιδιαίτερα τα αμινοξέα, αποτελούν υπόστρωμα για την παραγωγή των εστέρων. Η παρουσία συγκεκριμένων αμινοξέων μπορεί να αυξήσει την παραγωγή ορισμένων αρωματικών ουσιών. Οι ζύμες όμως θα πρέπει να έχουν την δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τα αμινοξέα για την παραγωγή εστέρων. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να έχουν καλύψει επαρκώς τις ανάγκες τους σε άζωτο για την επιβίωση και την καλή υγεία των κυττάρων τους. Συνεπώς , ανάλογα και με τις ανάγκες του κάθε στελέχους  και τη σύσταση του γλεύκους σε άζωτο , ο οινοποιός θα πρέπει να εφαρμόσει την σωστή χρονική στιγμή , πριν το πρώτο μισό της ζύμωσης, το κατάλληλο πρόγραμμα αζωτούχας θρέψης ώστε να εξασφαλίσει την  αναγκαία επάρκεια αμινοξέων για την παραγωγή εστέρων.

Ο κατάλληλος συνδυασμός ζύμης και επαρκούς και έγκαιρης αζωτούχας θρέψης αυτών χωρίς φυσικά να παραβλέπονται οι υπόλοιπες συνθήκες , όπως η αντιοξειδωτική προστασία του γλεύκους και του παραγόμενου κρασιού, η απολάσπωση του γλεύκους, οι χαμηλές θερμοκρασίες ζύμωσης , η σωστή ενυδάτωση και η εξασφάλιση των βέλτιστων συνθηκών για την ανάπτυξη και επιβίωση των ζυμών, αποτελούν παράγοντες εξασφαλισμένης επιτυχίας της οινοποίησης.